Δεν υπάρχουν λόγια μερικές φορές για να εκφράσεις τα συναισθήματά σου,είτε είναι αρνητικά είτε θετικά.Είναι φορές που δεν μπορείς να συμβιβαστείς με την ιδέα ότι ένας άνθρωπος που είχες δεν είναι πλέον κοντά σου,έχοντας φύγει και δεν είναι μαζί σου ή γιατί έχει φύγει για καλύτερα ίσως μέρη...
Χθες,ημέρα Τετάρτη,12 Οκτωβρίου 2011 και λίγο μετά τις 1 η ώρα το μεσημέρι,συνέβη ένα φοβερό συμβάν για το οποίο όλο το σχολείο θα θυμάται σαν βαθιά χαρακιά στη ψυχή.Χάθηκε άδικα και με έναν φοβερό τρόπο ένας ακόμη "υπέροχος άνθρωπος" και καθηγητής,ο Βασίλης Μαυρίτσιος.Τι να πεις για ένα άτομο σαν και αυτό?Για το πως βοηθούσε τα παιδιά με τα μαθήματα αλλά και πέρα από αυτό,για το χαμόγελο του,για τι?Έχοντας βιώσει αρκετούς θανάτους οι οποίοι με έβγαλαν πιο σκληρό και δυνατό,κατανοώ πόσο δύσκολες στιγμές περνάει η οικογένεια του και τι αντίκτυπο θα έχει αυτό.
Έχετε σκεφτεί εσείς ποτέ πως είναι να χάνεις έναν δικό σου?Την μάνα σας,τον πατέρα σας,τα αδέλφια σας?Προσπαθώ να με φανταστώ τι θα έκανα εάν πέθαινε η μάνα μου και πραγματικά μόνο και που το σκέφτομαι ανατριχιάζω και φοβάμαι!Τι θα γινόταν εάν έχανα τον "αδελφό" μου?Την Ειρήνη και την Έλλη?Τι θα γινόταν εάν έχανα έναν άνθρωπο που αγαπάω τόσο πολύ πριν την ώρα του?
Βυθίζοντας τον εαυτό μου μέσα σε χιλιάδες σκέψεις,δεν ξέρω εάν θα έπρεπε να συνεχίσω να σκέφτομαι το "τι θα γινόταν αν..." ή να δείξω πόσο τους αγαπάω και το τι σημαίνουν για εμένα,συν το να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Παρατηρώντας τους συμμαθητές μου σήμερα είδα ότι πολλοί ξέχασαν τις διαφορές τους,αγκάλιασαν ο ένας τον άλλον,του μίλησαν,του στάθηκαν.Γενικότερα όλοι ατομικά συσπηρώθηκαν και έγιναν ένα,κάτω από μόνο μία ιδέα.Την Ιδέα του Θανάτου και το πως πρέπει να μάχονται για την ζωή!
Πριν κλείσω θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα άτομα που είναι δίπλα μου τόσα χρόνια και ελπίζω να είναι για λιγότερο άλλο τόσο και επίσης να δώσω τα θερμά μου συλληπητήρια στην οικογένεια του πολυαγαπημένου καθηγητή,Βασίλη Μαυρίτσιου,και να βρουν την δύναμη να συνεχίσουν έχοντας μόνο να κουβαλούν μονάχα τις καλές και ευχάριστες στιγμές.
Καλή συνέχεια...
Καλά να είστε εκεί πέρα πάνω...
Όλα καλά πλέον εδώ πέρα κάτω...
Αντίο...
Χθες,ημέρα Τετάρτη,12 Οκτωβρίου 2011 και λίγο μετά τις 1 η ώρα το μεσημέρι,συνέβη ένα φοβερό συμβάν για το οποίο όλο το σχολείο θα θυμάται σαν βαθιά χαρακιά στη ψυχή.Χάθηκε άδικα και με έναν φοβερό τρόπο ένας ακόμη "υπέροχος άνθρωπος" και καθηγητής,ο Βασίλης Μαυρίτσιος.Τι να πεις για ένα άτομο σαν και αυτό?Για το πως βοηθούσε τα παιδιά με τα μαθήματα αλλά και πέρα από αυτό,για το χαμόγελο του,για τι?Έχοντας βιώσει αρκετούς θανάτους οι οποίοι με έβγαλαν πιο σκληρό και δυνατό,κατανοώ πόσο δύσκολες στιγμές περνάει η οικογένεια του και τι αντίκτυπο θα έχει αυτό.
Έχετε σκεφτεί εσείς ποτέ πως είναι να χάνεις έναν δικό σου?Την μάνα σας,τον πατέρα σας,τα αδέλφια σας?Προσπαθώ να με φανταστώ τι θα έκανα εάν πέθαινε η μάνα μου και πραγματικά μόνο και που το σκέφτομαι ανατριχιάζω και φοβάμαι!Τι θα γινόταν εάν έχανα τον "αδελφό" μου?Την Ειρήνη και την Έλλη?Τι θα γινόταν εάν έχανα έναν άνθρωπο που αγαπάω τόσο πολύ πριν την ώρα του?
Βυθίζοντας τον εαυτό μου μέσα σε χιλιάδες σκέψεις,δεν ξέρω εάν θα έπρεπε να συνεχίσω να σκέφτομαι το "τι θα γινόταν αν..." ή να δείξω πόσο τους αγαπάω και το τι σημαίνουν για εμένα,συν το να τους πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!
Παρατηρώντας τους συμμαθητές μου σήμερα είδα ότι πολλοί ξέχασαν τις διαφορές τους,αγκάλιασαν ο ένας τον άλλον,του μίλησαν,του στάθηκαν.Γενικότερα όλοι ατομικά συσπηρώθηκαν και έγιναν ένα,κάτω από μόνο μία ιδέα.Την Ιδέα του Θανάτου και το πως πρέπει να μάχονται για την ζωή!
Πριν κλείσω θα ήθελα να ευχαριστήσω όλα τα άτομα που είναι δίπλα μου τόσα χρόνια και ελπίζω να είναι για λιγότερο άλλο τόσο και επίσης να δώσω τα θερμά μου συλληπητήρια στην οικογένεια του πολυαγαπημένου καθηγητή,Βασίλη Μαυρίτσιου,και να βρουν την δύναμη να συνεχίσουν έχοντας μόνο να κουβαλούν μονάχα τις καλές και ευχάριστες στιγμές.
Καλή συνέχεια...
Καλά να είστε εκεί πέρα πάνω...
Όλα καλά πλέον εδώ πέρα κάτω...
Αντίο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου